Bazı öğrencilerime gerçekten çok saygı duyuyorum. Her ne kadar yüzlerine çok övmesem de buradan sizlerle onlara duyduğum saygı ve takdiri paylaşmak istiyorum. Onlar öyle öğrenciler ki insanın yaptığı işe inancını kat be kat artırıyorlar.
Mesela sabahın altısında kış günü Kartaldaki evinden Etilerdeki eski ofisime gelen YDS öğrencim.
Ya da Çanakkale’den online derslerle essay yazmayı öğrenmek için 6 ay iş çıkışı çalışmaya azmeden ve nihayet ilk başta bir paragrafı bile zor yazarken derslerin sonuna geldiğimizde keyifle okuduğum birer sayfalık İngilizce kompozisyonlar yazan öğrencim.
Ya da öğrenmenin yaşı yoktur diyip, küçük kızı yabancı dilde eğitim veren bir okula başlayınca İngilizce öğrenmeye karar verip 6 ay gibi kısa bir sürede temel seviyede İngilizce konuşmaya ve orta seviyede okuyup yazmaya başlayan öğrencim.
Ya da yıllarca saçma sapan eğitim yöntemlerine tabi tutulmasına rağmen İngilizce öğrenme motivasyonunu kaybetmeyip benimle yeniden bir başlangıç yaptıktan sonra birkaç yılda kat edemediği yolu birkaç ayda kat eden kırklı yaşlarındaki öğrencim.
Onlar bana yaşlar ve şartlar ne olursa olsun herkesin İngilizce öğrenebileceğini gösteriyorlar. Onlar saygı duyduğum öğrenciler.
E. C. Mckenzie’nin deyimiyle “Bir şeyi gerçekten yapmak isteyen bir yol bulur; istemeyen mazeret bulur.”
